انسان به صورت طبیعی دوست دارد که خصلت های جوانی برای او همیشگی باشد و یا در تلاش است که جوانی او هرچه بیبشتر دوام یابد؛ قوای جسمی و روحی او ضعیف نشود؛ پیری و سستی و اضطراب و افسردگی نداشته باشد؛ پژمرده نگردد و نشاط جوانی را حفظ کند. اما آیا می توان همیشه جوان ماند؟ و آیا ممکن است صفات جوانی را حفظ کرد؟ در پاسخ این سؤال باید گفت گرچه قوای جسمانی انسان سیر طبیعی خود را ادامه می دهد و با گذر ایام جوانی، سیر نزولی خود را آغاز می کند ، اما می توان نشاط و شادابی و جوانی را برای همیشه حفظ کرد به گونه ای که با پیر شدن و کاهش قوای جسمانی، قوای روحی انسان نه تنها دچار کمبود نمی شود بلکه رو به افزایش باشد ( زیرا روح و صفات روحی انسان در عین استفاده از عالم مادی، دارای سیر معنوی است و با عالم غیب ارتباط دارد و در صورت حفظ این ارتباط و سیر در عالم معنا می توان نشاط روحی را روز به روز افزایش داد ) و این مهم تنها در سایه ی پرستش و اطاعت و بندگی خداوند متعال امکان دارد زیرا شادابی و نشاط و آرامش ، خصلت های روحی انسان هستند و روح آدمی نأشت گرفته از روح پروردگار عالمیان است.
«و نفخت فیه من روحی»
« و در او از روح خویش دمیدم.»

با حفظ این ارتباط معنوی بین خالق و مخلوق، می توان روح و روانی سالم داشت و تا هر زمان که این ارتباط ادامه یابد ، آن شادابی و نشاط برقرار خواهد بود. در تفسیر عیاشی از سلیمان بن جعفر همدانی روایت شده که امام صادق (ع) از او پرسیده است: ای سلیمان ! مقصود از (فتی) (جوان) کسیت؟ عرض کردم فدایت شوم : نزد ما جوان را فتی گویند. فرمود: مگر نمی دانی که اصحاب کهف همگی کامل مردانی بودندو با این وصف خدای ایشان را (جوان) نامیده است؟ ای سلیمان! فتی کسی است که به خدا ایمان بیاورد و پرهیزکار باشد.

بخت جوان دارد آن که با تو قرین است
پیر نگردد که در بهشت برین است
در این روایت دیگری این چنین می خوانیم که جوانان عاقل در پیری هم جوان اند:
«إذا شاب العاقل شبّ عقله و إذا شاب الجاهل شبّ جهله»(10)
«خردمند وقتی پیر شود عقلش جوان می گردد و بی خرد چون پیر
شود نادانی را از سیر گیرد.»
چون عاقل شود پیر، گردد جوان
روا عقل و اندیشه ، ای نکته دان !
چو جاهل شود پیر ، افتد زکار
جوان گرددش جهل ، ای هوشیار !