ما می خواهیم هر چه دلمان می خواهد بکنیم، اما دیگران حق ندارند، به ما اسائه ای بکنند؛ ما خودمان، به نزدیکانمان، دوستانمان، هر چه بکنیم، بکنیم، اما دیگران، دشمنان، حق ندارند به ما اسائه ای بکنند.
آخر ما اگر خودمان را درست بکنیم، خدا کافی است، خدا هادی است. ما خودمان را نمی خواهیم درست بکنیم، اما از کسی هم نمی خواهیم آزار ببینیم. آنهایی که طبعشان آزار است، کار خودشان را می کنند، مگر اینکه یک کافی و یک حافظ جلوگیری بکند.
ما می خواهیم اگر دلمان خواست دروغ بگوییم، اما کسی به ما حق ندارد دروغ بگوید؛ ما ایذاء بکنیم دوستان خودمان را، خوبان را، اما بدها حق ندارند به ما ایذاء بکنند.
بابا با خدا بساز، کار را درست می کند. چرا در خلوت و جلوت، دلت هر چه می خواهد می کنی؟

[ اینجا] دار امتحان است، شما در فکر این باشید که خودتان را اصلاح بکنید، ما بین خودتان و خدایتان عایقی، مانعی پیدا نشود. اگر اصلاح کردید، رفع مانع کردید بین خودتان و خدا و وسائط [ انبیاء و اوصیاء] خدا اصلاح می کند ما بین شما و خلق.
حالا که این کارها را کرده ایم، باید توبه بکنیم، باید تضرع کنیم، با آن باب عالی و باب اعلی، باید به سوی او برویم [تا] ما را نجات بدهد، اول از شر خودمان و داخله خودمان، بعدها از شر خارجیها « أعدی عدوک نفسک التی بین جنبیک » این شهوات، این غضبهای بیجا، این شهوات بیجا، همه اش جنود شیاطین اند، جنود کفارند اینها، که در داخله خود آدم [هستند].
بالاخره، حالا که کار را به اینجا رساندیم، خودمان می دانیم دوایش استغفار است،[آیا استغفار] می کنیم؟
چاره ای نیست از اینکه باید به سوی خدا برویم، اگر به سوی خدا نرفتیم موانع هم اگر رفع بشود، موقتاً رفع می شود، دائماً رفع نمی شود.
تا خودمان را اصلاح نکنیم و با خدا ارتباط نداشته باشیم، با نمایندگان خدا ارتباط نداشته باشیم، کارمان درست نمی شود؛ امروز تا فردا، تا پس فردا، این که کار نشد.
تا رابطه ما با ولی امر، امام زمان صلوات الله علیه قوی نشود، آیا کار ما درست می شود بدون اصلاح نفس؟

 ما از خودمان هم باید بترسیم.

بابا بترس برای دین، بترس برای خدا، افسار خودت را نده به کسی که نمی شناسی، او را معیت نکن، کاملاً دور خودت را حفظ کن.
باز هم نمی ترسیم از کسی! آیا توکل ما بر خدا زیاد است یا قوت ایمان ما زیاد است!! آری کسی نمی تواند ما را گول بزند!! بابا، از دوستان شما به شما مواصلت می کنند. نه از دشمنهای شما.

در خلوتمان با خدا، تضرعاتمان، توبه مان، نمازهایمان، عباداتمان، مخصوصاً دعای شریف « عظم البلاء و برح الخفاء » را بخوانیم؛ از خدا بخواهیم برساند صاحب کار را؛ با او باشیم. حالا اگر رساند؛رساند ! اگر نرساند، دور نرویم از کنار او، از رضای او دور نرویم. او می بیند، او می داند حرفهایی که ما به همدیگر می زنیم. او عین الله الناظره [است] و جلوتر از ماها می شنود حرف ما را؛ بلکه خودمان که حرف می زنیم این صدا از لب می آید به [طرف] گوش، فاصله ای دارد، او جلوتر از این فاصله، حرف خودمان را می شنود، از خودمان، کلام خودمان را؛ آن وقت [آیا] ما می توانیم کاری بکنیم که او نفهمد؟ می توانیم کاری بکنیم که او نداند؟

« والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته »

وای به روزی که «بسیجی» به چیزی جز تکلیفش فکر کند و چیزی جز وظیفه‌اش برایش مهم بشود... آهای بسیجی! نکند وقف اسلام نباشی و ملاحظات غیردینی را در ذهن بیاوری!

1- ندای رهبرمان هنوز در گوشمان است که «بسیجی یعنی علی که تمام وجودش وقف اسلام بود». آهای بسیجی! نکند وقف اسلام نباشی و ملاحظات غیردینی را در ذهن بیاوری!

2- وای به روزی که «بسیجی» به چیزی جز تکلیفش فکر کند و چیزی جز وظیفه‌اش برایش مهم بشود. وای به زمانی که حزب اللهی‌ها بخواهند عقیده‌ی خود را ابراز نکنند و در گوشه‌ای بایستند و «پُز روشنفکری» بدهند.

3- سردار خیبر، شهید محمد ابراهیم همت می‌گوید: «هر قدمی که در راه خدا و بندگان مستضعف او برداشتیم، برچسب بارانمان کردند. حالا روزی ده برچسب دشت می‌کنیم. اما عزیزان من دل‌سرد نباشید، حاشا که بچه بسیجی میدان را خالی کند.»

4- این روزها تردید بلای جانمان شده است و کناری نشسته‌ایم و منتظریم تا ببینیم چه می‌شود. بسیجی باید خودش صحنه را بسازد، زیرا اگر او ورود پیدا نکند، دیگران صحنه را جور دیگری طراحی می‌کنند.

5- انتخابات مرحله‌ای مهم از حیات انقلاب اسلامی است. دشمنان با همه‌ی توان به میدان آمده‌اند و به هر وسیله‌ای که بتوانند کوچک‌ترین ضربه‌ای به انقلاب اسلامی وارد کنند، متمسک می‌شوند و از آن دریغ نمی‌کنند. اگر بتوانند کاری کنند که بین دو نفر آدمِ خوب، کسی که کمتر با انقلاب هماهنگی دارد بیاید، همه‌ی تلاش خود را می‌کنند که به این هدف برسند. با این حال می‌بینیم که بسیجی‌های ما دچار تردید شده‌اند و کنار کشیده‌اند.

6- ببینیم دشمن روی چه کسی تمرکز می‌کند، و با چه کسی مخالف است و از روی کار آمدن چه کسی ناراحت می‌شود. این معیار را امام به ما داد، که برای تشخیص دوست و دشمن، ملاک بی‌نقصی است.

شخصی که انتخاب می شود، در مسیر آینده‌ی انقلاب تاثیرگذار است. اگر وارد میدان نشویم، و تلاش نکنیم که اصلح بر سر کار بیاید، قطعا مسؤولیم. هر آن چه که در انقلاب رخ می دهد، به ما هم ربط دارد و باید درباره‌ی آن پاسخ‌گو باشیم.

7- این همه یعنی این که نمی‌توان برای گرفتن پرستیژ روشنفکری، گوشه‌ای ایستاد و وارد میدان نشد، تا دشمنان قسم خورده انقلاب، همه چیز آن را ببرند.

8- بسم الله بسیجی… . ملاحظه‌ی حرف و حدیث‌ها را نداشته باش و برای انقلاب تلاش کن.

در پاسخ باید گفت: در آیه 31 از سوره نور، خداوند به زنان مسلمان دستور می دهد که پوششهای خود را بر روی گریبان هایشان بیاندازند.[1] " خمر" که در این آیه آمده است به معنای «لباسی است که زن با آن، سر و سینه خودش را بپوشاند»[2]. که ظاهرا چیزی شبیه مقنعه یا بزرگتر از آن است.

در آیه 33 سور? احزاب خداوند نیز می فرماید:

« اى پیامبر، به زنان و دختران خود و زنان مؤمنان بگو که چادر خود را بر خود فرو پوشند. این مناسب‏تر است، تا شناخته شوند و مورد آزار واقع نگردند. و خدا آمرزنده و مهربان است.»[3]

براى جلباب که در این آیه آمده است، دو معنا ذکر شده است:

1- پوششى که سر و گردن و بالاتنه را مى‏پوشاند (مقنعه).

2- چیزى که تمام بدن را بپوشاند (چادر).[4]

اگر کسى بتواند به شکل صحیح از چادر استفاده کند، مسلماً چادر حجاب برتر است زیرا حکمت‏هاى حجاب در چادر بیشتر یافت مى‏شود، گرچه پوشیدن چادر واجب نیست. حجاب منحصر در چادر و حتى مانتو نیست، بلکه هر لباسى که غیر از وجه و کفین (دست‏ها تا مچ) را بپوشاند و موجب تحریک و جلب توجه نامحرم نگردد کافى است ولى باید توجه داشت که همان طور که بقیه واجبات داراى مراتب مختلفى مى‏باشند حجاب نیز داراى مراتب خوب، متوسط و خوب‏تر است و چادر حجاب برتر بانوان محسوب مى‏گردد.

انسان به صورت طبیعی دوست دارد که خصلت های جوانی برای او همیشگی باشد و یا در تلاش است که جوانی او هرچه بیبشتر دوام یابد؛ قوای جسمی و روحی او ضعیف نشود؛ پیری و سستی و اضطراب و افسردگی نداشته باشد؛ پژمرده نگردد و نشاط جوانی را حفظ کند. اما آیا می توان همیشه جوان ماند؟ و آیا ممکن است صفات جوانی را حفظ کرد؟ در پاسخ این سؤال باید گفت گرچه قوای جسمانی انسان سیر طبیعی خود را ادامه می دهد و با گذر ایام جوانی، سیر نزولی خود را آغاز می کند ، اما می توان نشاط و شادابی و جوانی را برای همیشه حفظ کرد به گونه ای که با پیر شدن و کاهش قوای جسمانی، قوای روحی انسان نه تنها دچار کمبود نمی شود بلکه رو به افزایش باشد ( زیرا روح و صفات روحی انسان در عین استفاده از عالم مادی، دارای سیر معنوی است و با عالم غیب ارتباط دارد و در صورت حفظ این ارتباط و سیر در عالم معنا می توان نشاط روحی را روز به روز افزایش داد ) و این مهم تنها در سایه ی پرستش و اطاعت و بندگی خداوند متعال امکان دارد زیرا شادابی و نشاط و آرامش ، خصلت های روحی انسان هستند و روح آدمی نأشت گرفته از روح پروردگار عالمیان است.
«و نفخت فیه من روحی»
« و در او از روح خویش دمیدم.»

با حفظ این ارتباط معنوی بین خالق و مخلوق، می توان روح و روانی سالم داشت و تا هر زمان که این ارتباط ادامه یابد ، آن شادابی و نشاط برقرار خواهد بود. در تفسیر عیاشی از سلیمان بن جعفر همدانی روایت شده که امام صادق (ع) از او پرسیده است: ای سلیمان ! مقصود از (فتی) (جوان) کسیت؟ عرض کردم فدایت شوم : نزد ما جوان را فتی گویند. فرمود: مگر نمی دانی که اصحاب کهف همگی کامل مردانی بودندو با این وصف خدای ایشان را (جوان) نامیده است؟ ای سلیمان! فتی کسی است که به خدا ایمان بیاورد و پرهیزکار باشد.

بخت جوان دارد آن که با تو قرین است
پیر نگردد که در بهشت برین است
در این روایت دیگری این چنین می خوانیم که جوانان عاقل در پیری هم جوان اند:
«إذا شاب العاقل شبّ عقله و إذا شاب الجاهل شبّ جهله»(10)
«خردمند وقتی پیر شود عقلش جوان می گردد و بی خرد چون پیر
شود نادانی را از سیر گیرد.»
چون عاقل شود پیر، گردد جوان
روا عقل و اندیشه ، ای نکته دان !
چو جاهل شود پیر ، افتد زکار
جوان گرددش جهل ، ای هوشیار !